نماز رزمندگان و همه غریبان

با پدر در باغ انگوردر روز 22 ماه مبارک رمضال برابر با 14 ماه فروردین سحری را خوردم و ساعت 6 صبح خوابیدم و بعد از مدتی که به خواب عمیق فرو رفتم. در خواب دیدم که با پدر در باغ انگور کار می­‌کنیم و من هم به جاهایی از باغ سر می‌زنم و متوجه شدم که پدر در برخی جاهای باغ صیفی­‌جاتی مانند خربزه کاشته بود. به پدر گفتم: باید به اینها آب دهیم. در فکر آب دادن بودم که پدر گفت: باید بروی منزل تا عصرانه بیاری. گفتم: چشم و با دوچرخه راهی منزل شدم.همین که وارد شدم دیدم همسرم نان‌های سفید اسکویی را آماده می‌کند و پرسیدم: اینها را برای چه آماده می‌کنید؟ گفت: آماده می‌کنم تا ببری برای پدر. گفتم من هم برای این کار آمده‌ام و پدر منتظر است اما تا من آماده رفتن شوم سر و صدای داخل منزل مرا از خواب بیدار کرد. آنچه در این خواب برایم مهم بود اینکه در لحظاتی که با پدر بودم بسیار خوش می‌گذشت و با او به گرمی مشغول صحبت بودم و امورات به خوبی سامان می‌یافتند. امید که در آخرت هم از دستم راضی باشد.قنبری 14 فروردین ماه 1403 موضوعات مرتبط: پدرانه‌ها، زیستانه برچسب‌ها: باغ انگور, پدر, همسر, نان‌ اسکویی نماز رزمندگان و همه غریبان...

فطر، جشن ریاضت خوردن، نوشیدن و خوابیدن، همه نیازهای بدن و جزو عادت‌های زیستی ما آدمیان‌اند و رمضان خلاف‌آمدی بر این عادات مکرر است و ما با ورود به این فضا به نوعی دست به کاری هنجارشکنانه می‌زنیم تا در روند عادی زندگی وقفه‌ای ایجاد کنیم و ریاضتی به جسم و جانمان دهیم و نحوه زیست دیگری را تجربه کنیم. عید فطر جشن موفقیت در این زیست جدید است. این زیست چشم‌ها و چشمه‌های نوی در برابر دیدگان ما باز می‌کند. ماه رمضان فرایندی جدید در زندگی و عید فطر فراورده آن است. فراورده جدیدتان مبارک. بخشعلی قنبری ٢٢ فروردین‌ماه، عید سعید فطر ١۴٠٣ به کانال قنبری در ایتا ، تلگرام و سروش بپیوندید:http://eitaa.com/bang_e_manahttp://telegram.me/bang_e_mana http://telegram.me/bang_e_mana نماز رزمندگان و همه غریبان...

من ماندم تنهای تنهابا وجود آنکه جناب مولانا از صبر و استقامت بالایی برخوردار بود اما در زمان هایی که در خلوت و تنهایی بسر می برد از صمیم قلب احساس تنهایی شدیدی می کرد و گاه می شد که این تنهایی را با خدا در میان می گذاشت تا اندکی آرام یابد اما همیشه این امکان فراهم نبود به دلیل اینکه روحش به خدی نا آرام بود که نمی توانست با خدایش خلوت کند و یا گاه خدا هم به هر دلیل او را به حال خود وا می نهاد شاید برای اینکه پخته تر شود اما هرچه بود زجر می کشید دلش سخت رنجور می گشت. در تاریخ آورده اند که وقتی حسام الدین از مولانا دور شد مولانا فریاد همی زد که کاش جلال الدین فقط یک لحظه حال او را درک و نیم نگاهی به حال نزار و رخ زرد فرسوده او می کرد تا به عمق اندوه عظیمش پی برد شاید دلش به رخم می آمد و باز می گشت و او را از این بدبختی عظیم نجات می داد اما گو اینکه دل حسام الدین از فولاد زره ساخته شده و وقعی به حال نزار مولانا نمی کرد.کاش به یاد می آورد که چه اندازه فشار روی مولاناست! کاش می دانست کاش!! نمی دانم چر این اندازه زود دردها و رنج های مولانا را از یاد برده است. در حالی که در گذشته نه چندان دور از کوچکترین ناراختی مولانا ناراخت می شد اما اکنون به جایی رسیده است که انگار فردی به نام مولانا روی کره خاکی وجود ندارد و حسام الدین اصلا و ابدا مولانا را نمی شناسد!! اکنون مولانا در تنهایی خویش خاطرات شیرین بودن با حسام الدین را مرور می کند و بر آنها مویه ها می کند و با صدایی که در گلو خفته است فریاد می کشد چرا مرا در این همه مصایب رها کردی و تنها گذاشتی؟ اکنون که به تو سخت نیازمندم رهایم ساختی و مرا پاک از یاد بردی!! مولانا وقتی اینها را مرور می کند به یاد فلورا معشوق آگوستین می افتد که خطاب ب نماز رزمندگان و همه غریبان...

سال 1403 سال انتخاب، مبارکبزرگی می­گفت در زندگی باید استعاره ای را برگزید تا به تحقق رسد. زندگی برایمان یک داستان است یا هنر یا ماموریت یا شرافت یا نوع­ دوستی یا یادگیری یا سرمایه گذاری یا رابطه یا موهبت و یا هر چیز دیگر یا همه اینها؟ هرچه باشد باید انتخاب کنیم تا همان انتخاب در زندگی ما تحقق یابد؛ زیرا اندیشیدن به این انتخاب آن را به حقیقت زندگی ما بدل می­ سازد. سال انتخابتان مبارک باد. ارادتمند شما قنبری 1/1/ 1403 (سلام‌. کانال قنبری در ایتا: http://eitaa.com/bang_e_mana ) نماز رزمندگان و همه غریبان...

مهرهای ناتمامای کاش خدا در دل آدمیان مهری جز مهر خود راه نمی داد اما شگفتا که خدا این گونه نخواسته و مهر آدمیان به دل آدمی رخنه می کند و آنجا را برای مدتی آشیانه خود می سازد و بعد از مدتی همانند پرندگانی که به سرزمین های دیگر کوچ می کنند و حتا پشت سر خود را نمی نگرند و پاک آنجا را فراموش می کنند، این دل ها رها کرده، وقعی به آن نمی نهند!! گو اینکه ما آدمیان در این زمینه این پرندگان را الگوی خود قرار داده ایم در عین حال که ادعا داریم که اشرف مخلوقاتیم و ما مسلمانان مدعی اطاعت از پیامبری هستیم که وقتی مهر حلیمه سعدیه و فاطمه بنت اسد را در دل گرفت هرگز فراموشان نکرد و نگفت که اکنون پیامبر عالگیر شده ام و مرا چه نیاز به اینان و فرصتی نمانده که به آنان اختصاص دهم؟! اگر چنین می گفت یقین بدانید که این اندازه عالمگیر نمی شد. بله او مانند آن پرندگانی که مدتی همسایه دلداده درختی می شوند و در آن لانه می کنند، نبود که به هنگام هجرت آنجا را پاک از یاد ببرد بلکه حتا آنگاه که با معراج به عرش الاهی رفت این دو بزرگوار را فراموش نکرد و هرگز عشق و مهر اول را از یاد نبرد و آن را به چیزی عوض نکرد. آری او در عشق و مهر اول باور نداشت که عشق های جدید مهرهای نخستین را از بین می برند و تا زنده بود به مهرها و عشق های نخستین در نظر و ذهن و روان و عمل پای بند ماند.نمی دانم چرا در روزگار ما این مهرها و عشق ها بجد گرفته نمی شوند و زود فراموشمان می شود که آن درختی که مهر ما روزگاری روی آن آشیانه کرده بود اصلاً وجود داشت؟ مگر با گذر زمان خوبی ها و بدی ها و مهرها و عشق ها و خاطرات از بین می روند؟ پس چرا حتا نیم نگاهی به پشت سرمان نمی کنیم؟... و خدا را سپاس می گویم که توفیق این را به من داد که چنین نباشم! نیک ب نماز رزمندگان و همه غریبان...

هرگز نمیشد باورم هرگز نمیشد باورماین برف پیری بر سرمسنگین نشیند چنینمن بودم و دل بود و میآواز من آوای نیهر گوشه میزد طنیناکنون منم حیرانزعمر رفته سرگردان ای خدای منبا این تن خسته هزارانناله بنشسته در صدای منای عشق نافرجام من رفتی کجاای آرزوی خام من رفتی کجاآن دوره آشفتگیهای تو کوای عمر ناآرام من رفتی کجاتو بخوان شب همه شب برایم ای مرغ سحرکه دل خسته ی من در آمد از سینه بدرتو سبکبالی و من اسیر بشکسته پرمتو پر از شوری و من زعالمی خسته ترمتو بخوان تو بخوان به گوش اهل جهانکه خبر شود از شتاب این کاروان نماز رزمندگان و همه غریبان...